Brief aan een middelmatige man (2010)

Het boek ‘Brief aan een middelmatige man’ (2010) is een reactie op een ingezonden brief van een 50-jarige man, die zijn leven lang ergens in wilde uitblinken en op middelbare leeftijd concludeerde dat hij mislukt was. Ik vond en vind die brief typerend voor de dominante liberale levenshouding. Veel mensen vinden hun ‘zelfbepaalde’ leven niet slecht en niet goed en hun leven kabbelt als een rustig beekje gestaag naar het einde. Lees zijn brief:

‘Mijn leven lang heb ik heel goed willen zijn in iets, willen uitblinken in het een of ander, me willen onderscheiden van anderen, waardering willen oogsten voor iets dat ik beter kan dan anderen.  Ik ben nu 50 en ik heb in de loop der tijd wel wat talentjes bij mezelf ontdekt, ik ben een beetje goed in dit en dat, maar verder ben ik niet gekomen en dat is niet genoeg. Zeg niet dat ik mijn streven moet loslaten, want dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het zou immers betekenen dat ik mij moet neerleggen bij mijn middelmatigheid. Dat is erg moeilijk. Misschien wel net zo moeilijk als onder ogen zien waarom ik zo graag heel goed wil zijn in iets. Accepteren?

T. van H. (50, man), Amsterdam. (Ingezonden brief voor de rubriek ‘Wat zou u doen?
Dilemma’s’, in: Volkskrant Magazine, 21 maart 2009, pagina 6.)

In mijn boek wijs ik Van H. op drie tekortkomingen. Hij heeft nooit geprobeerd om zichzelf te leren kennen en te begrijpen waarom hij maar niet op gang kwam. Verder heeft hij zich nooit werkelijk met anderen verbonden, want hij wilde alleen maar beter zijn. Tot slot heeft hij zich nergens werkelijk op georiënteerd zoals geluk, rechtvaardig­heid of verantwoordelijkheid, of wat je dan ook maar belangrijk vindt. Nu betaalt hij de prijs die velen vandaag moeten betalen: hij is teleurgesteld over zichzelf en bang voor een toekomstig flutleven.